Je bevindt je hier:

De verbeelding aan de macht

De verbeelding aan de macht.

Een half jaar geleden kwam ik op verzoek van onze huismoderator Bas Agterberg in contact met documentairemaker Barbara den Uyl.

Zij was bezig een documentaire te maken over het werk van Kees Hin. Haar leermeester en maker van vele documentaires, halve en hele speelfilms en reportages voor televisie. Het oorspronkelijke plan voor de documentaire was een gezamenlijk project van een aantal regisseurs die Hin goed kenden. Zoals vaker met mooie plannen stierf het een vroege dood door gebrek aan centrale regie. Daarop besloot den Uyl het dan maar alleen te doen.

Bij Beeld & Geluid lagen nog wat obscure werken van Hin. Jarenlang verborgen gebleven in een van de depots. Op een dag in september 2015 kwam ze naar ons instituut en had ik de eer de films voor haar te mogen draaien. Zij wist natuurlijk niet dat haar vader mijn grote held is en de aanleiding om al vroeg in mijn puberteit politiek actief te worden. (Voor iedereen die het niet weet, het was de tijd van ’de verbeelding aan de macht’ en dat sprak en spreekt mij nog steeds enorm aan) Als Joop den Uyl een toespraak hield was ik het op zijn minst met hem eens en vaak kreeg ik kippenvel van enthousiasme.

Van tevoren heb ik er over getwijfeld, maar toch vertelde ik Barbara den Uyl met enige schroom van mijn adoratie voor haar vader. Deze bekentenis mondde uit in een uitgebreid gesprek over haar vader, haar relatie met hem en “onze” jaren ’70. Bijzonder was dat ze vertelde dat Kees Hin haar had aangespoord een film over de begrafenis van haar vader te maken. Dat werd een deels gespeelde korte film. Na onze ontmoeting stuurde ze een DVD met de film op.

We bekeken ook nog de films van Hin en namen afscheid.

Eind 2015 had ik over de documentaire een intensief contact met de producent van de film, Leen van der Hoop. Wekenlang belden we over fragmenten van Hin die uit het archief moesten komen. Dan was het weer niet het juiste fragment, dan was de kwaliteit niet goed genoeg. Vervolgens verdwenen de opgestuurde fragmenten in een zwart digitaal gat. Het ging dus eigenlijk zoals het bijna altijd bij een goede documentaire gaat: moeizaam. Mede door een wederzijds gevoel voor humor en af en toe goed vloeken is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Leen was zelfs zo tevreden dat hij beloofde me de hele avond van de première in de watten te leggen met drank en hapjes.

16 januari 2016

Eye organiseerde de “Driedaagse van Hin” in samenwerking met Beeld & Geluid. Op vrijdagavond 16 januari was er een besloten voorstelling, een voorpremière van de documentaire van Barbara den Uyl over Kees Hin onder de titel “Herberg van het geheugen”. Zaal 3 van Eye liep langzaam vol met usual suspects, zoals Felix Rottenberg, K.Schippers en Cherry Duyns, aangevuld met familie en medewerkers van de documentaire. Aan beide zijkanten was een koor opgesteld in stemmige zwart-witte kleding.

Nadat een nogal corpulente ex-criticus van de Volkskrant met veel misbaar van de trap viel, kon de avond beginnen en eigenlijk al niet meer stuk.

De onvermijdelijke openingspraatjes, onder andere van Sandra den Hamer, directeur van Eye, die ook de prettige samenwerking met Beeld & Geluid nog benoemde, werden gevolgd door een vertoning van de laatste film van de 80- jarige Hin, getiteld “SCREEN” naar een idee van K.Schippers. Deze korte film van 10 minuten (handelend voornamelijk over de kleuren wit van projectieschermen!) werd begeleid door het koor NEON, die op een choreografie van Beppie Blankert, een gezongen gedicht van K.Schippers ten gehore bracht. (Lees vooral na, het gedicht heet “Maar wat”)

Het hoofdgerecht was de documentaire van den Uyl. Een prachtige en met veel liefde gemaakte hommage aan Hin. Wat mij na het zien van de documentaire veel duidelijker is geworden is de liefde van Hin voor het filmvak. Hij leeft film. In zijn films is Hin zeer begaan met gewone mensen en hun kleine of grote emoties. Hij doet dat met een gevarieerd palet aan stijlen, van geacteerd tot documentair, van serieus tot hilarisch. Overigens mag je van hem ook best liegen in een film, de waarheid hoeft niet altijd verteld te worden. Als de kijker maar geraakt wordt. Kortom “de verbeelding aan de macht”. Dat is wat ik uit de documentaire heb gehaald, de rest van de analyse is voor de moderatoren van deze wereld.